การข่มขืนและการล่วงละเมิดทางเพศ

การข่มขืนและการล่ ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 ประมวลกฎหมายอาญาได้เปลี่ยนแปลงไปในแคนาดา ทำให้การข่มขืนและการล่วงละเมิดทางเพศเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ในขณะนั้น รัฐมนตรีกระทรวงยุติธรรม ปิแอร์ ทรูโด ประกาศอย่างมีชื่อเสียงว่า “ไม่มีที่สำหรับรัฐในห้องนอนของประเทศ” การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวทำให้การยินยอมให้ผู้ใหญ่อายุ 21 ปีขึ้นไปมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางเพศแบบส่วนตัวเป็นเรื่องถูกกฎหมาย อย่างไรก็ตาม การข่มขืนยังคงผิดกฎหมายเมื่อผู้ชายกระทำการกับผู้หญิง ข่มขืน แม้จะมีการรายงานการล่วงละเมิดทางเพศเพิ่มขึ้น แต่จำนวนเหยื่อและผู้กระทำความผิดยังคงทรงตัว ในปี 2013 เกือบสองในสามของการข่มขืนทั้งหมดเกิดขึ้นกับผู้หญิง และหนึ่งในสามเป็นผู้กระทำความผิดโดยผู้ชาย แม้จะมีอุบัติการณ์สูง แต่การศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้พบว่าผู้ชายและผู้หญิงมากกว่าหนึ่งล้านคนในสหรัฐอเมริกาตกเป็นเหยื่อของการข่มขืน สถิติที่น่าตกใจ แม้ว่าการข่มขืนจะผิดกฎหมายและมักส่งผลให้เกิดการถูกจองจำ แต่ก็เป็นเรื่องปกติในหมู่สมาชิกแก๊ง ผู้ค้ายา และบุคคลอื่นๆ ที่กำหนดเป้าหมายไปที่ผู้หญิงและเด็กผู้หญิง หลังจากการข่มขืนหรือล่วงละเมิดทางเพศ เหยื่อสามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์และความรู้สึกที่หลากหลาย ปฏิกิริยาเฉพาะที่เหยื่อพบจะแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับภูมิหลังและประสบการณ์ แรงที่ผู้กระทำความผิดใช้ และความสัมพันธ์ระหว่างเหยื่อและผู้กระทำความผิด ในกรณีส่วนใหญ่ ผู้รอดชีวิตต้องเผชิญกับความกลัว ความโกรธ ความซึมเศร้า และความรู้สึกตำหนิตนเอง บางคนประสบปัญหาในการนอนหลับหรือมีสมาธิ ฝันร้าย และถอนตัวจากการเข้าสังคม การข่มขืนและการล่วงละเมิดทางเพศ แม้ว่าการข่มขืนและการล่วงละเมิดทางเพศถือเป็นอาชญากรรม แต่ต้นทุนทางเศรษฐกิจมหภาคของการกระทำดังกล่าวกลับน่าตกใจ ในบางกรณี ผู้เสียหายสูญเสียทรัพย์สินที่จับต้องได้ $5,100 (เช่น ค่ารักษาพยาบาล ค่ารักษาพยาบาล ค่ารักษาพยาบาล และความเสียหายต่อทรัพย์สิน) และคุณภาพชีวิตสูงถึง $81,400 […]